Details

Gepubliceerd: zondag 04 mei 2014 09:35

Geschreven door Kim Martens

Sommigen voelen zich geroepen, maar slechts weinigen zijn ook effectief in staat een heus 'teambuildingsweekend' in elkaar te boksen en met glans te slagen in die opzet. De lauwerenkrans gaat in deze dan ook met recht en rede naar An en Luc, die als volleerde reisorganisatoren/-begeleiders de rode meute doorheen deze drie dagen loodsten...

Gestart werd er met een klassieker op het criterium, de 10K van Knokke. Met de grote 'K' van de afstandsmaat én van het mondaine en lichtjes excentrieke kuststadje...
Als bij grote uitzondering zag de weersvoorspelling er deze keer niet veelbelovend uit. Desondanks vertrokken we, in enigszins versplinterde hoedanigheid, met een meer dan redelijke afvaardiging richting kust. Wegenwerken werden bevloekt, doorstaan of héél wijselijk omzeild, maar het eindresultaat was prachtig unaniem: iedereen kwam zo goed als gelijktijdig aan in Knokke.
Meteen werd er verbroederd op de parking en, geheel eigen aan de ALVA-gewoonte, in colonne richting startplaats getrokken. De last minute-inschrijvingen en afhaling van de nummers verliepen gesmeerd (op een enkeling na die voor de gelegenheid een 'alias' werd aangemeten: het zal aan de omgeving gelegen hebben dat de naam wegens 'te gewoontjes' veranderd werd in een iets exotischer variant).
De kids liepen hun run met bravoure en aan de start van de 6,5km stond een groep héél toegewijde loopsters die het grootste respect verdienen, want zowel voor en bij de start, als tijdens de wedstrijd, regende het oude wijven (zoals de Engelsen in hun – toegegeven – veel lyrischer taal zo mooi zeggen). Ze raakten doorweekt tot op hun vel, maar straalden zodanig bij hun aankomst dat één van hen prompt aan een interview onderworpen werd in het overvolle stadion! Een carrière in de media valt niet uit te sluiten voor onze sportieve Tupperware-vertegenwoordigster :-)

De 10K-lopers hielden zich zo lang mogelijk gedeisd in de sporthal en tuurden, in ijltempo schietgebedjes mompelend, onafgebroken naar buiten, doch veel baten deed het niet... ook wij moesten 'opwarmen' en een plaatsje veroveren aan de start in de gietende regen. Edoch, na een kleine twee kilometer moeten ze hierboven gedacht hebben dat het genoeg geweest was en brak warempel een waterzonnetje door. Veel zuurstof in de lucht, massa's gigantische regenplassen (van ongekende diepten), maar toch vrij veel supporters en muziekbands langs het parcours. En het moet gezegd: zo'n aankomst op een atletiekpiste hééft toch iets, met die tribune vol supporters. Het zorgt er voor dat de laatste 200m toch net iets 'eleganter' en misschien zelfs sneller worden afgelegd...

Ok, deze wedstrijd is een tikkeltje anders dan de overige DVV-runs: het is meer een lokaal gebeuren met een zeker m'as-tu vu-gehalte, waarin het niet ongewoon is om op min of meer 'aristocratische' wijze te lopen, keuvelen en wuiven tegelijkertijd... tot ongenoegen van sommigen, die het zigzaggen na verloop van tijd toch een beetje beu werden...
Misschien ook eens duidelijk maken aan de organisatie dat fietsbegeleiding bij een 10K-wedstrijd echt niet opportuun is, en al helemaal niet op de vrij smalle lanen waar zo'n 2500 lopers zich door moesten murwen... Maar we worden pietluttig! Lopen in Knokke blijft leuk en geeft toch altijd een beetje dat vakantiegevoel, zelfs al zit het weer niet mee. Dus ja, volgend jaar komen we wellicht terug, al zullen we die schietgebedjes iets vroeger aanvatten en smeken om een drogere editie dan die van 2014.

Na een opfris/omkleedbeurt brak het ALVA-kamp terug in stukken en vatten sommigen de terugweg richting Aalst aan, terwijl een 25-koppige selectie zich richting Oostende begaf voor de start van hét weekend. Al weken werden we 'gepord' en 'geteasd' met mailtjes van onze reisleidster, die moeiteloos onze nieuwsgierigheid en goesting stimuleerde.
Met de belofte op een driegangenmaaltijd werd het gaspedaal misschien iets harder ingedrukt dan toegestaan, maar we hadden dan ook serieus honger na al dat waterpeddelen.
Ingecheckt werd er op een drafje, want het eten wachtte in de spiksplinternieuwe en recent geopende Jeugdherberg 'De Ploate'. Vergeet het beeld van de smoezelige refter, gezamenlijke slaapzalen en beschimmelde doucheruimtes, want wat we hier te zien kregen was compleet het tegenovergestelde: hypermodern, ruim, zonnig, frisse kleuren, 100% spic en span, elke kamer met eigen toilet en douche... type designhotel met basiscomfort, quoi.

De overheerlijke maaltijd toverde weer wat kleur op onze zompige lijven en zorgde voor een energieboost(je) om de avond spelenderwijs af te ronden. Gezelschapsspelen werden boven gehaald, drank aangesleurd, chipszakken opengescheurd en de sfeer steeg navenant het volume van de stemmen. Heel laat werd het niet, want 's anderendaags stond het ontbijt gepland om 7u30.
Vrij vroeg, inderdaad, maar we werden dan ook opgewacht door Deli, de strandjutter, een potige West-Vlaming die zich uiterst comfortabel voelt op blote voeten en in sponzen pyjamabroek.
Als bij wonder perfect verstaanbaar bleek deze verhalenverteller een geboren entertainer. Niettegenstaande zijn historiek met een serieuze korrel zout van substantieel formaat diende genomen te worden, was deze 'natuurmens' een onuitputtelijke bron van weetjes en bovendien een begenadigd garnaalvisser.
Van zodra de eerste weerzin overwonnen was bij het aantrekken van de, hoe kan het anders, naar vis geurende visserspakken, kwam de sfeer er goed in. Niet rood deze keer, maar fel oranje, zagen we er stuk voor stuk uit als flink uit de kluiten gewassen tuinkabouters.

De zee stond woest, maar we trokken er onversaagd in en sleurden ons zot aan dat net, terwijl we de hoogste golven probeerden te counteren. Ik prees mij gelukkig met mijn lengte, want de iets kleinere vissers onder ons kregen wel wat water te slikken. Nee dus, die visserspakken zijn niet 100% waterdicht...
De 100 meter die we moesten afleggen leken eeuwig te duren en de buit was mager, maar het gevoel van opwinding was een fantastische troostprijs. In ons net welgeteld 3 kleine visjes, waarvan 1 quasi dodelijke als we onze jutter mochten geloven, 2 krabben en een handjevol garnalen, die rauw verorberd dienden te worden. Ondergetekende liet de delicatesse aan anderen, maar naar het schijnt smaakt een rauwe garnaal zoet, en niet zout, zoals te verwachten viel...
De pakken werden verwisseld en de andere helft van het ALVA-team dook op haar beurt het water in.
Na afloop werden natte kledingstukken geruild voor drogere exemplaren, maar die visgeur bleef toch nog even hangen. Godzijdank kijkt geen mens daarvan op on t'zietje... zelfs niet als we met de hele bende een taverne induiken voor de lunch.

Deli bleef ons gezelschap houden en troonde ons na het eten terug mee naar het strand en nadien de duinen in voor nog veel meer 'wist-je-datjes'. Als we alles willen geloven wat hij vertelde en het risico op vergiftiging voor lief nemen, hoeven we van nu af aan geen apotheker meer binnen te stappen want voor elke kwaal groeit er wel een remedie in de duinen, of zelfs in en rond Aalst.
De theorie luidt immers dat precies dàt groeit waar er nood aan is...  Mmm, die uitspraak is vatbaar voor een zeer ruime interpretatie.
Gras, bloemen en confituur gemaakt van dat gras en die bloemen worden geproefd. Dat dat gras en die bloemen aan de rand van een wandelpad, druk bezocht door hondenliefhebbers en hun lieve viervoeters, groeien, vormde geen obstakel voor het proeven, dat al dan niet met gesloten ogen gebeurde. Bewondering voor onze lieftallige Chinese vrijwilligster, die keer op keer als proefkonijn van Deli diende. Beetje onheus van hem om haar, bij alweer een blinde proeftest, konijnekeutels te doen proeven... en toch bleef ze lachen. Chapeau, meid!
Een koude wind deed ons verlangend uitkijken naar de beloofde verwenkoffie, pannekoeken en/of wafel, een belofte die heerlijk ingelost werd.

Met z'n allen terug de tram op – zelfs hier werd onze vrijwilligster aan een test onderworpen, al betrof het hier een zeer onvrijwillige joint-geurtest – richting Jeugdherberg.
Na alweer een heerlijke maaltijd (die zeelucht maakt écht hongerig) wordt er naar de Bowlingbaan gependeld. Geen platte band, noch wispelturige GPS weerhoudt er ons van 4 banen te bezetten in de tot iemands verbeelding sprekende 'Airportbowling'. 'Die ballen hebben vleugels', uitte ze vol bewondering, waarna ze zich de hele avond toelegde op het leren vliegen van de bowlingballen.
Er was een zeker onevenwicht in de expertise, jawel, maar het vakkundig verdelen van de groepen door onze 'leidster' zorgde voor een gezonde mix van talent en tegenslag...
Na twee spelletjes was het voor sommigen wel geweest en een levendige joyride bracht ons terug naar het centrum van Oostende. Het opperhoofd verpulvert in zijn categorie wel meer dan looprecords alleen...
'De bobijn was af', zoals ze zeggen, en het idee om nog 'enen te gaan drinken' werd stilletjes afgevoerd.
We doken ons bed in en droomden respectievelijk van garnalen, duinjutters en vliegende ballen...

Op zaterdagochtend kon er 'uitgeslapen' worden, hoewel dat zeer relatief is in een Jeugdherberg waar zo'n tachtig 16-jarigen verblijven. Na het ontbijt en opruimen van de kamers had de organisatie nog voor een laatste verrassing gezorgd: het onveilig maken van de Oostendse dijk in de grootste go-carts voorradig. Helaas kan ik hiervan geen verslag geven, omdat ikzelf reeds op de terugweg landinwaarts was toen het startschot gegeven werd, maar ongetwijfeld zal deze activiteit niet onopgemerkt zijn gebleven en vragen ze zich nu nog af wat die rode wildemannen in godsnaam wilden bewijzen!

Drie pagina's kunnen echter niet samenvatten wat deze drie dagen écht inhielden: teamspirit, kameraadschap, gemoedelijkheid, ontspanning, humor,... kortom, alles wat een groepsuitstap doet slagen, was aanwezig. Groot en klein, jong en oud, ik ben er zeker van dat elk van ons zich enorm geamuseerd heeft. An en Luc werden terecht in de bloemetjes gezet, want zij zorgden voor een prachtige 'raamvertelling', waarin de rest van de groep haar verhaal schreef...
'Aan allen die er bij waren: proficiat! Aan allen die er niet bij waren, ook proficiat!' Met deze legendarische woorden bedanken we alle aanwezigen van dit jaar en nodigen we de rest van ALVA uit op de volgende editie van ons teambuildingsweekend... want dat er een vervolg komt, zoveel is zeker!

» Uitslagen Knokke 10K van 1 mei 2014